Het Verdronken Land van Saeftinghe

Toen we een tijdje geleden Doel bezochten, maakten we op de terugweg een ommetje naar het Verdronken Land Van Saeftinghe. Een uniek natuurgebied in Zeeland, vlakbij de Schelde en de Belgische grens. We waren in de buurt en ik wou er absoluut nog een keertje heen. Als kind had ik er ooit met de scouts een pittig tochtje gemaakt en dat was een geweldige ervaring geweest. Want wat is nu er leuker dan een wandeling vol hindernissen, vallen en opstaan en lekker smerig worden?
Jammer genoeg hadden we die dag niet de mogelijkheid om in het kielzog van een ervaren gids het gebied in te trekken. Je moet dit trouwens vooraf reserveren en dat hadden we niet gedaan. En er op eigen houtje in ronddwalen is verboden. Te gevaarlijk omdat het gebied geregeld onder water loopt.
In het bezoekerscentrum raadden ze ons daarom aan om dan maar een van de twee paden te bewandelen die altijd toegankelijk zijn, behalve bij springtij. Gelukkig was dat op dat moment niet het geval dus we konden even het gebied in. Via het Plankierpad, een kort traject dat je toelaat om op eigen houtje het gebied in te gaan. Niks spectaculairs maar wel voldoende om een lichte indruk op te doen. Om dan na afloop naar huis te rijden met het voornemen terug te keren voor het echte werk, een langere  tocht onder begeleiding.

Afgelopen zondag was het zover. Ik had vooraf een excursie geboekt via de site van het Verdronken Land. In hun online agenda staan een reeks geplande excursies waarbij je kan aansluiten als er nog beschikbare plaatsen zijn. Een andere mogelijkheid is om een groepsexcursie aan te vragen voor een bepaalde datum. We waren met acht deelnemers dus ik vulde het aanvraagformulier online in. De dag erop kreeg ik antwoord met de bevestiging van de gekozen dag en het vooropgestelde uur van afspraak. Dit laatste is belangrijk omdat er rekening moet gehouden worden met de getijden. In een mum van tijd kan het gebied namelijk overstromen en dan wordt het gevaarlijk. De getijdentabel wordt dus nauwlettend in het oog gehouden.
Verder ook een uitgebreid document met heel wat info en voorwaarden voor de excursie. De prijs viel goed mee. € 80 voor de hele groep, privégids inbegrepen.

’s Ochtends vroeg vertrokken we dus vanuit Brussel naar Nieuw-Namen in Nederland. Het vroege opstaan deed wel even pijn maar een stralende zon aan de hemel maakte alles goed.
Op het afgesproken uur kwamen we aan bij het bezoekerscentrum. Enkele minuten later  verscheen de gids. We stemden  de duur van de tocht af en trokken het gebied in. Na een korte intro nam de gids me even apart om uit te leggen wat ik moest doen als hem iets overkwam. Blijkbaar een door de verzekering opgelegde procedure.

Vijf minuten later zagen we de eerste uitdaging: een diepere, modderige geul. De gids zocht even uit hoe we die het best konden oversteken en dan gingen we er een voor een door. Al snel was de toon gezet. De eerste van de groep verloor haar schoen, viste hem terug op en kon dan verder. Zelf gleed ik na 3 stappen al onderuit, de modder in. Hilariteit alom en het was iedereen meteen duidelijk waarom stevige gesloten schoenen (of laarzen) en kleding die vuil mag worden, nodig zijn. Zelf vond niemand het erg om besmeurd te worden. Er was genoeg gras om je handen aan af te vegen en in dat warme weer droogde de modder vlug op. Iets verder kwamen we plots zeekraal tegen, een plant die makkelijk op kwelders groeit en een lekkere, zilte smaakt heeft.

Wat maakt dit ruige gebied nu zo uniek? Met zijn 3580 hectare opppervlakte is Saeftinghe het grootste brakwaterschor van Europa. Het zoete water van de Schelde vermengt zich het zoute water van de Noordzee waardoor dus brak water onstaat. In een prachtige delta vol slikken, geulen en schorren die deint op het ritme van de getijden.

Het is een grillig netwerk van geulen maar het was niet de hele tijd ploeteren geblazen. Een aantal stukken waren makkelijk begaanbaar, al dan niet doorheen brak vloedwater. Af en toe was er wel een kleine verrassing. In de vorm van drijfzand of een dun greppeltje.

We hoorden en zagen ook heel wat vogels. Saeftinghe is voor een groot aantal vogelsoorten een belangrijk broedgebied. Ornithologen en liefhebbers van onze vliegende vrienden kunnen hier een hart ophalen. We zagen karekieten, scholeksters en nog andere vogelsoorten. De gids vertelde verder over de insectenpopulatie, de vissen en ook zoogdieren. En haalde vervolgens de bewogen geschiedenis van het gebied op. Vroeger waren er vier dorpen maar die zijn verdwenen, deel doordat de dijken niet meer standhielden. Het bezoekerscentrum verhaalt uitgebreid over het verleden van het gebied. Jammer genoeg was het na afloop van de tocht gesloten maar de vorige keer hadden we er wel in kunnen rondlopen.

Te vroeg naar mijn zin was de excursie afgelopen. Voordat we ons weer op de dijk begaven, toonde de gids op een plattegrond het traject aan dat we hadden afgelegd. Bleek maar een heel klein stukje te zijn van het Verdronken Land. Een goeie manier om aan te tonen hoe uitgestrekt dit schorrengebied wel is.

Naast het bezoekerscentrum zijn enkele outdoor kleedhokjes en een gelegenheid om de modder van de schoenen af te borstelen. Wat nodig was, wilden we niet met een paar kilo modder huiswaarts keren.

Website: https://www.saeftinghe.eu/nl/