Niet zo ver over de taalgrens ligt Bois-du-Luc, vlak bij La Louvière in de provincie Henegouwen. Tot voor kort was ik niet op de hoogte van het bestaan ervan. En dan is het altijd leuk om dichtbij huis een interessante bezienswaardigheid te ontdekken.

De woonwijk van Bois-du-Luc

Vanuit de Brusselse periferie is het een klein uurtje rijden. Bij aankomst blijkt het heerlijk rustig te zijn in Bois-du-Luc. Er loopt maar een handjevol toeristen rond.
Na aankoop van een familieticket (€ 24), beginnen we aan de rondleiding, gewapend met een autoguide. Een aanrader. Het kost € 1 meer en je krijgt een hoop historische en sociale (achtergrond)informatie. In het Nederlands.

De aangename stem van de audioguide leidt ons eerst naar de burelen. We nemen een kijkje in de werkplek van de directeur en het uitbetalingskantoor. Vervolgens worden we naar buiten gestuurd richting de mijnwerkerswijk, die erg goed bewaard is gebleven en vandaag trouwens nog bewoond is. We lopen langs de woning van de directie, een majestueus strategisch neergepoot landhuis. Geschilderd in muisgrijs, verscholen achter een hoog hek en het centrale punt van de hele site. Links de mijnput, rechts de kantoren en vooraan frontaal zicht op de arbeiderswijk, die 4 straten telt. Elk genoemd naar een windstreek.
De rijen gele huisjes geven een geordende aanblik en hebben de tand des tijds goed doorstaan. Er woonden verschillende nationaliteiten, vertelt de stem van de audioguide. Belgen, Italianen, Turken, Grieken…. Een van de huisjes heeft trouwens nog de oorspronkelijke meubilering. Binnentreden kan helaas enkel als je een bezoek met een gids boekt maar door het raam gluren geeft ons ook al een goed beeld.

Aan het uiteinde van de wijk bevindt zich een park, opgericht om de mijnwerkers en familie de nodige ontspanning te gunnen. Werk en leven gingen hier namelijk hand in hand en meermaals horen we over initiatieven om het welzijn van de mijnwerkers te omkaderen en hen tegelijk te controleren. Met dit behoorlijk paternalistisch beleid moest de rendabiliteit gehandhaafd blijven. En dat lukte een lange periode: van 1685 tot 1973.

Enkele foto’s:

Bois-du-Luc: het bureau van de directeur
Het kantoor van de directeur
Bois-du-Luc: directeurswoning
De directeurswoning
Bois-du-Luc: straat en park
Een straat in de woonwijk met zicht op het park

De mijnschacht en de werkplaatsen

Na de wandeling doorheen de woonwijk begeven we ons naar de Saint-Emmanuelmijnschacht (geopend in 1846) en ontdekken meer over het
mijnwerkersbestaan. We wandelen doorheen gebouwen, langs oude machines waarvan de werking wordt aangetoond met behulp van levensgrote witte figuren.
Dat de mijnbouw een keiharde stiel is wist ik al lang maar ik besef het nu pas voor 100% als we de mijnschacht bezoeken en de werkplek met eigen ogen zien. We komen heel wat te weten over de technologische ontwikkelingen, de risico’s die mijnwerkers liepen, en de omstandigheden waarin gewerkt werd. Schrijnend zijn vooral de verhalen over het gevaar en de getuigenissen over kinderarbeid in de mijnen. Een problematiek die in bepaalde landen jammer genoeg nog actueel is.

Ik begrijp perfect waarom deze mijnsite werelderfgoed is. Bois-du-Luc is heel goed bewaard. Historisch erfgoed met een hoge mate van integriteit en authenticiteit. Zowel de huisjes als de mijn zelf. Het is een deel van onze geschiedenis en een belangrijke getuigenis van een industrieel tijdperk. De rondleiding met de audioguide duurt ongeveer anderhalf uur en boeit tot de laatste minuut. Bois du Luc is een opmerkelijk patrimonium, de moeite waard.

Enkele foto’s:

Bois-du-Luc: Emmanuelmijnschacht
De Emmanuelmijnschacht
Ecomuseeboisduluc
Binnen in het Ecomuseeboisduluc
Bois-du-Luc: de werkplaatsen
De werkplaatsen

Praktische info

  • Adres: Rue Sainte Patrice 2b, 7110 Houdeng-Aimeries
  • Parking: aanwezig en gratis
  • Openingsuren en toegangsprijzen: raadpleeg de website