Op de grens tussen België en Nederland valt wel wat te beleven. Naast het spectaculaire Verdronken Land van Saefthinghe (lees zeker eens mijn artikel hierover), is ook de Kalmthoutse Heide absoluut de moeite waard.
Ik kwam op het idee om erheen te gaan omdat ik een nieuwe plek zocht om mijn wandelhonger te stillen. Na een jaar Covid had ik zowat alle hoeken van mijn onmiddellijke omgeving uitgekamd waarvan bepaalde toch wel behoorlijk grondig. Sommige wandeltrajecten heb ik namelijk al twee keer afgelegd. Tijd om andere oorden op te zoeken dus.

Het eerste weekend van maart was koud maar zonnig. Perfect wandelweer en na een weekje binnen zitten waren zon en frisse lucht meer dan welkom.
De avond vooraf ging ik online op zoek naar de vertrekpunten. Op de site vond ik er vier: twee in België, eentje in Nederland en eentje pal op de grens.
Het verbod om naar het buitenland te gaan,  als gevolg van de lopende coronamaatregelen, vergemakkelijkte de beslissing. Ik koos voor de Vroente. Leek me een prima uitvalbasis.

Wat verder op de site bekeek ik dan het aanbod wandelroutes. Het zijn er 25, gaande van erg kort (1,7 km) tot behoorlijk uitdagend (24 km). Ik merkte dat er best een aantal wandellussen vanuit Vroente vertrokken. Trajecten variërend in afstand en onderling combineerbaar. Op de bezoekerskaart kon ik uitzoeken welk type landschap waar precies te lokaliseren viel. Ik ging op zoek naar de groots mogelijke lila vlek, de logische aanduiding voor ‘heide’. Na maanden over bospaden gelopen te hebben, was ik echt wel toe aan een ander wandeldecor.

Aangekomen in Kalmthout, merkten we dat we niet de enige wandelaars waren. De parking stond bomvol maar gelukkig raakten we onze auto zo’n halve kilometer verder kwijt.
Alle wandelpaden zijn uitstekend bewegwijzerd via een pictogram met de naam van de route.  We begonnen met wandelpad Duin. 7,5 kilometer via uitgestrekte heidevlaktes, duinen en weilanden. Geen enorme afstand maar het mulle zand maakte doorstappen iets zwaarder.
Een aantal trajecten beginnen op hetzelfde punt zodat we in het begin omringd werden door een behoorlijk aantal wandelaars. Maar algauw zwermde iedereen uit en werd het een pak rustiger. En dan was het genieten geblazen. Van de rust en van het landschap. Enkele foto’s:

Na 7,5 kilometer kwamen we terug aan de Vroente. Coronaproof koffie halen aan een takeway en even opwarmen. Zowel de winterzon als de energie tekenden nog present dus begonnen we aan de route ‘Schaap’ (8,5 kilometer). Even mooi als Duin maar wel met een ander landschap. Naast heidevelden, zagen we ook vennen en stapten we een eind door de bossen.

Erg afwisselend en om een of andere reden leek deze wandeling in tijd korter te duren dan de vorige. Waarschijnlijk omdat we toch iets vlugger doorstapten. De twee wandelingen waren zeker te doen qua afstand maar na afloop voelde ik de kilometers toch in mijn benen. Het deels lopen door mul zand had daar waarschijnlijk mee te maken.
Ook al hadden we in totaal zo’n vier uur rondgewandeld, toch hadden we maar een klein deel van het park bezocht. De Kalmhoutste Heide is namelijk behoorlijk uitgestrekt: met zijn 60 m² is het een van de grootste natuurreservaten in België. Goed voor uren en kilometers wandel- en fietsplezier.
Ik kom zeker terug.

Praktisch: