De grotten van Remouchamps: afdalen naar het hart van de aarde

Ze zijn niet zo diep als die van Rochefort en tellen minder stalactieten dan hun broertjes in Han maar toch zijn de grotten van Remouchamps beslist de moeite waard. Als pronkstukje van de provincie Luik lokken ze jaarlijks duizenden bezoekers.

We bezochten ze tijdens ons verblijf in Aywaille. Een uitgelezen bezienswaardigheid op de eerste regenachtige herfstdag.
Kort na de middag wandelen we naar de grotten. We logeren op wandelafstand dus na 10 minuutjes stappen, staan we aan de kassa. Daar krijgen we te horen dat de rondleiding een kwartiertje later begint. Enkel onder begeleiding van een gids kan je de grotten bezoeken. Het hele traject vormt een lus, duurt 1.15 uur en is opgesplitst in 2 delen: te voet en per boot.

Deel 1: te voet

De goed aangelegde paden leiden ons 1 kilometer doorheen de grot. Af en toe is het ook afdalen geblazen via een behoorlijk aantal smalle trappen. De gids waarschuwt geregeld dat we wat voorzichtig moeten zijn maar al bij al valt het heel goed mee. Toch is deze site niet aan te raden voor mensen die moeilijk te been zijn of een kinderwagen mee hebben.
De groep is nogal uitgebreid en de gids neemt voldoende tijd om de uitleg in verschillende talen te doen. Op die manier kunnen we rustig rondkijken en een beetje polyglot heeft het voordeel het verhaal meerdere malen te horen.

Ik heb al meerdere grotten bezocht, maar toch blijft het boetseerwerk van de natuur me altijd verbazen. Al die natuurlijke schatten die door de eeuwen heen gevormd zijn. Indrukwekkend is het minste wat er over te zeggen valt. De verlichting zorgt voor een feëeriek decor en af en toe heeft het geheel iets mysterieus en sprookjesachtig.

Het is niet evident om foto’s te nemen. Flitslicht mag niet omdat dit het proces van fotosynthese op gang kan brengen. Gelukkig is de grot op heel wat plaatsen voldoende verlicht en laat de gids het toe om plaatjes te schieten.

We bezoeken een aantal ruimtes en zalen met beschrijvende namen. Er is de Galerij van de Afgrond die 8000 jaar geleden zelfs bewoond was. En de Zaal van de Maagd.
De allermooiste wordt zoals gewoonlijk de Kathedraal genoemd en is meteen de climax van de onderaardse wandeling. Aan de linkerkant van deze 40 meter hoge zaal staan enkele kleine rotsformaties, in een soort van nis. Net een kerststalletje. Aan de rechterkant van de zaal zien we iets gelijkaardigs maar de stenen hebben meer iets weg van de toren van Pisa.

Deel 2: per boot

Na ongeveer een uur komen we aan bij een steigertje. Eerst wat organisatiewerk (het gewicht van de passagers moet verdeeld worden over de bootjes zodat we niet kantelen) en dan beginnen we aan de langste ondergrondse boottocht ter wereld. Zo’n 800 meter varen op de meanders van de Rubicon, een rivier die meters onder de grond doorheen de grotten kronkelt. Een echt zenmomentje. Het is heel erg stil zo onder de aarde. Er is nauwelijks leven rondom ons. We horen alleen wat gepeddel en de gids die af en toe wat zegt. We passeren langs mooie formaties zoals de krokodil en de palmboom en een aantal keren moeten we ons bukken om doorheen de engten te geraken. Ook hier weer mooie verlichting die het tochtje een extra boost geeft.

Veel te snel naar mijn zin is het bezoek afgelopen. De gidsen worden bedankt met een fooi en kort daarna staan we weer in de buitenlucht. Blij dat we het gezien hebben.